XIV NIEDZIELA ZWYKŁA ROKU – 5 VII 2020 R.

ŻYĆ EWANGELIĄ: Mt 11,25-30

Ciekawe, co jest najcięższe na świecie… Kto odpowie? Może wielkie dźwigi na budowie? Nie, bo choć są potężne i silne, to nieme. Bo są też różne ciężary. Na przykład taki niewidzialny ciężar na sercu, czyli smutki, kłopoty, obowiązki, zmartwienia. Nikt ich nie zważy, a ciążą czasem jak głaz i ciężko z nimi żyć, a jeszcze trudniej się z nimi uśmiechać. Ktoś się na ten ciężar złości i narzeka:

– Ja już mam dość! Tego wstawania rano, chodzenia do szkoły, zmywania, sprzątania, odrabiania lekcji, wyprowadzania psa, słuchania babci, pomagania siostrze…

Ten ktoś mówi:

– Mam już dość! – i chętnie by to wszystko zrzucił jak za ciężki plecak, ale jak? Chyba że…

No właśnie, może Anioł podpowie? Zrobił to, bo to on chyba przysłał telefon filmik. Ciekawe jaki…

Dzieje się to w jakimś gorącym kraju, w mieście, gdzie palące słońce zamienia ulice prawie w patelnie. I taką ulicą idzie nieduża śniada dziewczynka. Na plecach dźwiga spory ciężki worek, a w rękach tylko trochę mniejsze od siebie dziecko. Nie jest jej lekko, bo dyszy spocona. Przechodząca kobieta, może turystka, patrzy na nią i mówi ze współczuciem:

– Dziecko, czy to nie zbyt duży ciężar jak na twoje siły?

Dziewczynka zatrzymuje się, poprawia niesione dziecko i mówi:

– To nie jest żaden ciężar, proszę pani – to jest mój kochany młodszy brat!

I filmik kończy się nie wiadomo dlaczego obrazkiem z Panem Jezusem niosącym jakby przytulony do siebie krzyż… Ten ktoś narzekający przed chwilą zamyśla się:

– No tak, brat to całkiem inny ciężar niż na przykład kamień czy plecak, choćby nawet ważył od niego więcej.

No i jeszcze „kochany”. Czy można ciężar pokochać? Chyba tak, jak Pan Jezus swój krzyż. I nagle Anioł szepce w sercu:

– Nie skarż się, nie jęcz, nie szlochaj… Prościej jest coś trudnego… pokochać.

No tak…

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Ciężar do pokochania, „Anioł Stróż” nr 7-8/2020; Obraz z Internetu.