III NIEDZIELA WIELKANOCY 

18 IV 2021 R.

ŻYĆ EWANGELIĄ: Łk 24,35-48

„(…) Jak Go poznali przy łamaniu chleba”

– Coraz rzadziej widzę wasze twarze, a coraz częściej widzę tylko wasze plecy! – powiedziała głośno babcia Adela, patrząc, jak każdy siedzi albo przed telewizorem, albo przed swoim komputerem.

– Ostatni raz patrzyliśmy sobie w oczy w Wigilię – dodała smutno, bo nikt jej nie odpowiedział i nikt na nią nie spojrzał, ani mama z tatą, ani Majka z Kajtkiem.

– Niby jesteśmy blisko siebie, ale chyba coraz dalej – mówiła już do siebie babcia. – Jakbyśmy byli obcymi, a nie rodziną.

Wtedy zadzwonił telefon, który odebrała babcia. Słuchała kogoś i miała coraz bardziej wilgotne oczy.

– Odwiedzi nas ktoś prawie nieznajomy – powiedziała do wszystkich tajemniczo. Ciekawe, czy my się poznamy…

Mama z Majką spojrzały na babcię zaciekawione i wstały, by przygotować coś na kolację. Godzinę później do drzwi zapukał ktoś, kogo wszystkim trudno było sobie przypomnieć, bo był opalony, siwy i wychudzony. Babcia, kończąc z mamą ulubione danie rodziny, powiedziała:

– Siadamy przy stole, bo tam może się rozpoznamy albo i nie!

Ten ktoś pobłogosławił wszystkich i wszystko na stole, więc usiedli, ale nikt nie zaczynał jeść, bo nie wiedzieli, kto jest ich gościem. Wtedy on wziął kromkę chleba i przełamał ją tak jak nikt inny, tylko… wujek Wit misjonarz, który zaginął w dżungli pięć lat temu. To był on! Patrzyli sobie w twarze i przypominali sobie siebie zdumieni. Zaczęli jeść, a wujek Wit opowiadał, jak uciekał przed bandytami, jak cudownie ocalał, jak go ukrywali Pigmeje, a łzy mu kapały do talerza. Potem mama z tatą zaczęli opowiadać, co tu się wydarzyło.

– Jesteście wspaniałą rodziną! – krzyknął wujek. – Jak ja tęskniłem za takim stołem, z twarzami bliskich sobie ludzi!

Wtedy wszyscy spojrzeli dziwnie na babcię Adelę. Przecież od Wigilii do tej pory byli sobie dalecy, bo oglądali swoje plecy. I już wiedzieli, że to się musi zmienić!

Tekst: Br. Tadeusz, Twarzą w twarz, w: Anioł Stróż nr 4/2015, str. 7; Rysunek z Internetu