7.  Jeden z wielu tysięcy

        „Nie chcemy dla nich żadnych medali!
        Oczekujemy tylko, aby w kraju
        opowiedzieli o ich męczeńskiej śmierci
        całą prawdę i tylko prawdę.
        To będzie minimum tego
        czego domaga się pamięć o nich,
        współczucie ich bliskich i społeczeństwa”.
                                    Rodzina majora Dyducha.

Korzystając z istniejących źródeł, spróbujemy opowiedzieć o tym, jak wyglądały ostatnie dni majora Dyducha.

Henryk Bolesław Dyduch urodził się 3 października 1896 r. w Nowosielcach w województwie lwowskim. Był starszym synem Wojciecha Dyducha i Reginy, pochodzącej z Lachowic, niedaleko Suchej Beskidzkiej. Ukończył gimnazjum realne w Łańcucie. Maturę zdał w 1914 r. 1 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionów Wschodnich, a po ich rozwiązaniu, został wcielony do armii austriackiej. W 1916 r. ukończył szkołę oficerów rezerwy w stopniu podporucznika.

W latach 1917-1918 walczył na froncie (legitymacja sierżanta-moździerzysty), służył też w batalionie szturmowym. Po rozpadzie armii austriackiej, jesienią 1918 r., wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W czerwcu 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego i w stopniu podporucznika został przydzielony do 39 pułku Strzelców Lwowskich, kwaterującego w Jarosławiu. 6 marca 1919 r. otrzymał stopień porucznika. W październiku 1919 r. został odkomenderowany do Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu i sierpniu 1920 r. walczył w 2 pułku obrony Warszawy. W listopadzie 1920 r. został przydzielony do Sztabu Generalnego.

W latach 1921-1922 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim.  

1992 r. – poślubił Reginę Wadowską.
15 sierpnia 1922 r. – otrzymał stopień kapitana.
19 marca 1937 – otrzymał stopień majora, był dowódcą kompanii, następnie dowódcą batalionu.

Przed II wojną światową major Henryk Duduch był dowódcą dywizji w Przemyślu.

14-15 września 1939 r. walczył na północnym odcinku obrony Przemyśla. Jego oddział wielokrotnie odpierał ataki nieprzyjaciela (40 i 45 dywizji niemieckiej). Następnie jego batalion walczył razem z wojskami generała Sosnkowskiego w okolicach Mościsk i Janowa.

W końcowej fazie działania Frontu Południowego niejednokrotnie próbowali przybliżyć się do Lwowa, poprzez pozycje niemieckie. 20 września 1939 r. dwa bataliony (nieco ponad 200 ludzi) majora Eugeniusza Lityńskiego z 11 Karpackiej Dywizji Piechoty i majora Dyducha z 24 Jarosławskiej Dywizji Piechoty, przedostały się do Lwowa przez niemieckie pozycje. 
22 września wkroczyły do Lwowa oddziały armii sowieckiej.

Major Henryk Dyduch znajdował się wśród kilku tysięcy polskich oficerów, internowanych w obozie w Starobielsku.

Jedyną wiadomość od swojej rodziny - przekazaną przez krewnych - otrzymał major Dyduch na 3 tygodnie przed likwidacją obozu.

<< Starobielsk