NIEDZIELA WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO

– 1 VI 2025 R. – ŻYĆ EWANGELIĄ: Łk 24, 46-53

„Widok z mojego okna” – taki był temat zadania z języka polskiego. Ida powiedziała:

– Ja mogę napisać najwięcej, bo mam aż pięć okien i balkon, no i mieszkam w środku miasta. A tam widać mnóstwo!

Przybiegła do domu, stanęła w jednym oknie, w drugim… i zaczęła pisać. Na drugi dzień po wejściu do klasy zaczęła głośno czytać to wszystkim, ale nikt nie chciał jej słuchać.

– Nuda! – powiedziała Asia. – Każdy to widzi. Ciekawi mnie, co napisała Majka, bo ona mieszka na strychu z jednym okienkiem w dachu.

Majka zaczęła czytać:

– Przez moje okno widać tylko błękit, chmury, ptaki, ale czasem i Anioły, całe ze światła. Mają takie wyraziste i śliczne oczy. Mogę w nie patrzeć i patrzeć! Czasem coś mówią…

Ida przerwała jej, choć wszyscy słuchali:

– Zmyślasz i już! Pójdę tam do ciebie i zobaczę.

I poszły po lekcjach. Weszły po stromych schodach na strych, gdzie mieszkała Majka z babcią po śmierci swojego taty. Był tam mały pokoik z jednym okienkiem w dachu, przez które było widać niebo.

– Nawet pół ptaka nie widzę, a co dopiero Anioła – powiedziała Ida.

 Na to Majka:

– Usiądźmy cicho. Nie zawsze je widać.

Siedziały już kilka minut, a Ida częściej patrzyła na twarz Majki niż w okienko, bo ona tak ładnie się uśmiechała i przymykała oczy. Jakby naprawdę widziała coś więcej niż Ida. Zapytała więc cicho Majkę:

– A czy te Anioły mówiły do ciebie?

 Majka na to:

– Czasem mówią, żebym nie płakała po tacie, bo on już u Ojca Niebieskiego, a On mnie adoptował.

Ida zachichotała, ale ucichła, bo nagle coś świetlistego mignęło w oknie… Ale zaraz w okienku pojawiło się słońce i nie można było patrzeć. Ida wyszła cicho, bo Majka miała na twarzy łzy, choć wyglądała na szczęśliwą…

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Anioły w okienku, „Anioł Stróż” nr 6/2019, str. 2

Rysunek z Internetu: James Tisot, Wniebowstąpienie, dzieło powstało w latach 1886-1894, Muzeum w Brooklinie.