wywodzące się z języka hebrajskiego (Jakub patriarcha, XVIII w. przed Chrystusem) i oznaczające “niech Bóg strzeże”. W Polsce imię to znane jest od wieku XIII. Z imieniem tym związane są zarówno polskie nazwiska (np. Jakubowski), miejscowości (np. Jakubowice), jak i niektóre przysłowia (np. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie).

Wśród Apostołów dwóch nosiło to imię. Dla odróżnienia otrzymali nazwę: Starszy i Młodszy, albo Większy i Mniejszy. Decydował o tym nie ich wiek, ale który z nich pierwszy przystąpił do grona Dwunastu.

Patron naszej parafii, Święty Jakub Większy (Starszy) Apostoł był bratem Św. Jana Apostoła Ewangelisty. Ojcem ich był Zebedeusz. Matką Salome – kuzynka Najświętszej Maryi Panny, zwana niegdyś siostrą Matki Jezusa (wszystkich krewnych Biblia określa słowem “bracia”, lub “siostry”).

Zebedeusz ze swymi synami Jakubem i Janem mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim (Galilejskim) i trudnili się rybołówstwem, podobnie jak Piotr, Andrzej i Filip. Św. Łukasz pisze wyraźnie, że byli wspólnikami. Zaś matka Synów Zebedeuszowych, Salome, należała do najwierniejszych towarzyszek Jezusa, podczas Jego publicznej działalności; do niewiast, które usługiwały Jezusowi.

Jakub wybrany na Apostoła (Mt 4,21-22, Łk 5,1-11), widniał zawsze niemal na czele listy. Pan Jezus wyszczególniał Św. Jakuba razem ze Świętymi Piotrem i Janem. Byli oni świadkami m.in. wskrzeszenia córki Jaira, tajemnicy Przemienienia, oraz Jezusowego krwawego konania w Ogrójcu. Jakub był gwałtownego usposobienia i popędliwego charakteru. Dlatego Pan Jezus nazwał go “Synem Gromu”. Po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu został biskupem Jerozolimy. Kiedy Herod I Agryppa chciał się przypodobać Żydom, skierował w Jerozolimie prześladowanie przeciwko wyznawcom Chrystusa. Uwięził Jakuba i Piotra; Jakub został skazany na śmierć – zginął ścięty mieczem (Dz 12,1-2). To Jakub pierwszy z Apostołów poniósł śmierć męczeńską za Chrystusa; to pierwszy męczennik z grona Dwunastu. Historyk Euzebiusz podaje jako głos tradycji, że Św. Jakub ucałował swojego kata, czym go tak wzruszył, że ten się nawrócił i wyznał Chrystusa, ponosząc z nim śmierć męczeńską.

W średniowieczu powstała legenda, że Św. Jakub, zanim został biskupem Jerozolimy, zaraz po Zesłaniu Ducha Świętego udał się do Hiszpanii i tam głosił Chrystusa. Potem znowu powrócił do Jerozolimy zostając jej pierwszym biskupem i tam w 44 r. poniósł śmierć męczeńską. Kiedy w VII wieku Arabowie zajęli Ziemię Świętą, ciało Św. Jakuba miało być potajemnie wywiezione do Hiszpanii i tam złożone do grobu. Kiedy i tam Maurowie wtargnęli, ciało Świętego ukryto. Po około 150 latach zapomniano o nim. Dopiero w I poł. IX w. Biskup Teodomir, prowadzony w sposób cudowny na pole spadających gwiazd odnalazł grób Świętego (dzisiaj jest to Santiago de Compostella). Zaraz po tym wydarzeniu ówczesny król Hiszpanii Alfons II razem z biskupem zorganizowali pierwszą pielgrzymkę do grobu Świętego. Na przełomie XII i XIII w. na tym miejscu wybudowano wspaniałą świątynię, która w średniowieczu i do obecnych czasów jest miejscem sławnych pielgrzymek całej Europy.

Święty Jakub jest głównym patronem Hiszpanii i Portugalii. Dzień 25 lipca jest świętem ku jego czci. Jeżeli ten dzień przypada w niedzielę, wtedy – na mocy tradycji – w Hiszpanii i Portugalii jest obchodzony tzw. “Święty Rok Jakubowy”. W średniowiecznej Hiszpanii i Francji, dla ochrony pielgrzymów, powstał “Zakon Rycerzy Świętego Jakuba”.

Wszystko to – być może – było przyczynkiem, że właściciel Abramowic z przełomu XIV i XV w., oraz fundatorzy i budowniczowie pierwszego drewnianego kościoła obrali sobie za patrona Św. Jakuba. Mimo, iż pierwsza udokumentowana wzmianka o tym, że miejscowy kościół i parafia we wsi Abramowice są pod wezwaniem Świętego Jakuba Większego Apostoła pochodzi dopiero z poł. XVI w., to jednak należy przypuszczać, że od początku tak było (Długosz, Wadowski). Wojciech Sieciech herbu Topór wraz z całym “garnizonem rycerzy” stacjonujących w folwarku Abramowice i broniących dostępu do Lublina od strony południowej, mieliby piękny wzór w Świętym Rycerzu Jakubie – jak go przedstawiała średniowieczna ikonografia.

Kiedyś w Polsce kult Św. Jakuba był bardzo żywy. Ku jego czci wystawiono 151 kościołów. Ten kult przenikał nawet uprawę drzew owocowych. Pierwsze gruszki, jakie pojawiają się pod koniec lipca, nazywają się “jakubówkami”.

Dzisiaj w parafii kult Świętego nie jest dość rozwinięty. Na Chrzcie Świętym w ostatnich kilkunastu latach imię Jakub nadano tylko kilka razy. Podobnie było przy sakramencie Bierzmowania. Również dzień parafialnego odpustu ku czci tego Apostoła tradycyjnie jest przenoszony na niedzielę po 25 lipca.

Święty Jakub jest patronem: czapników, kapeluszników, żebraków, a przede wszystkim – pielgrzymów. Jego atrybutami są: kij pielgrzyma, księga, miecz, muszla i turban turecki.

Przeżywamy Rok Wielkiego Jubileuszu 2000 od narodzenia Chrystusa. Z naszej parafii w zorganizowanych różnego rodzaju pielgrzymkach uczestniczyło ok. 1000 wiernych. Oby to jubileuszowe pielgrzymowanie za wstawiennictwem Św. Jakuba dało błogosławione owoce i pomogło “przepielgrzymować” z tej ziemi do Świętych Obcowania.