VI NIEDZIELA ZWYKŁA ROKU – 16 II 2025 R.

ŻYĆ EWANGELIĄ: Łk 6, 17.20-26

„Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie”.

Blanka zachorowała na białaczkę. Nie wiedziała, skąd ma tyle łez, bo płynęły i płynęły, kiedy przychodziły te straszne bóle i kiedy inni nad nią płakali. Miała 9 lat, a już śmierć jak cień czaiła się w szpitalnym kącie.

– Czas, byś przyjęła Komunię Świętą jak bilet do nieba, a tam już Anioły nie wpuszczą żadnego bólu, łez i choroby – powiedział do niej ksiądz kapelan.

To była jej pierwsza i ostatnia Komunia Święta. Ale po niej coś się w Blance odmieniło, bo czasem tak się uśmiechała przez te łzy, że nie można się było do niej nie uśmiechać. Panie pielęgniarki mówiły, że Blanka w nocy kilka razy się roześmiała, choć nikogo przy niej nie było.

– Może to jakiś Anioł do niej przyszedł? – powiedziała jej przyjaciółka Anielka.

Gdy Blanka umierała i wszyscy wokół płakali, to ona uśmiechała się i mówiła:

– Czemu płaczecie? Ja tu zgasnę, a tam się dopiero rozświecę!

Nagle spojrzała gdzieś wyżej, wyciągnęła ręce, roześmiała się i… jakby jej już nie było, a zostało tylko echo po tym śmiechu. Potem na pogrzebie wokół trumny z chudziutkim i bladym ciałem Blanki stali ubrani na czarno żałobnicy. Dzień był pochmurny, ich twarze smutne i zapłakane, a na drzewach krakały wrony. Wszyscy czekali na księdza i wtedy przybiegła Anielka z pęczkiem słonecznych frezji i nucąc coś pogodnego, wtykała te frezje za ozdoby trumny. Jedną z nich pocałowała z uśmiechem, mówiąc:

– Tobie to tam w niebie jest wesoło! Nikt ci uśmiechu tam nie zgasi, tam smutek ma wstęp wzbroniony.

Nagle zapląsała, a z nadchodzącym księdzem zaczął padać na wszystko gęsty biały śnieg i po chwili wszyscy byli biali.

– Widzisz, Blanka, twój pocieszny Anioł pomalował nas na swój kolor.

A gdy uśmiechnął się ksiądz, to i żałobnicy zaczęli się uśmiechać, jakby jeszcze było słychać tamten śmiech Blanki gdzieś z bliska i z bardzo daleka.

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Radość na biało, „Anioł Stróż” nr 2/2022, str. 6;

Rysunek: Wojciech Siwik, tamże.