XXXIII NIEDZIELA ZWYKŁA ROKU – 17 XI 2024 R.

ŻYĆ EWANGELIĄ: Mk 13, 24-32

Ksiądz Jan opowiadał o cudzie, jak laska Aarona nagle zakwitała i zaowocowała dojrzałymi migdałami, i jeszcze ładnie to narysował.

– Bajki ksiądz opowiada – mruknął Filip.

– Wcale nie – powiedział ksiądz. – Sam widziałem ludzi, co mieli serca jak z drewna, a po spowiedzi jakby nagle ożyli i rozkwitli.

Filip tylko prychnął, bo nie lubił, gdy ktoś mu przypominał o spowiedzi. Zwłaszcza Majka, która mrugnęła do niego. Powiedział więc:

– Ja sobie przezimuję jak borsuki czy susły, a na wiosnę pójdę do spowiedzi i zobaczę, czy serce mi zakwitnie jak laska Aarona.

– A jeśli nie zdążysz? – zapytała Majka. – A jeśli się nie obudzisz? A jeśli już wiosny nie będzie i zostaniesz jak kołek drewniany na amen?

Ale Filip nic nie lubił robić od razu, więc dodał:

– Do wiosny mam czas. Ja w bajki nie wierzę, w jakieś kwitnące laski czy kołki.

Szli przez listopadowy park. Wiatr zrywał drzewom ostatnie liście. Nagle Majka krzyknęła, zdumiona:

– Patrz, Filip! Ta wiśnia zakwitła!

Stanęli oboje, przetarli oczy, uszczypnęli się, czy nie śnią. Ale nie! Na gołych gałązkach wiśni było widać różowe…, wiosenne pączki i kwiatki. Filip zbladł, jak zobaczył nie drzewo, lecz zjawę.

– Co… co to? – wyjąknął. – Wiosna jesienią?

– Ja myślę – tłumaczyła Majka, – że to znak dla ciebie, kołku drewniany.

Filipowi zrobiło się dziwnie zimno. Odwrócił się i w drzwiach kościoła zobaczył księdza Jana. Biegiem ruszył w tamtą stronę, ale ksiądz wszedł do środka i zamknął drzwi. Filip zaczął się dobijać i wołać:

– Ja chcę się wyspowiadać, bo mam znak!

Drzwi powoli się uchyliły…

Po kilku minutach Filip wyszedł stamtąd całkiem inny. Majka zażartowała:

– A jednak kołek ożył i tylko patrzeć, jak zakwitnie!

Filip uśmiechnął się do niej tak, jak tego nie robił od dawna. Spojrzał w kierunku tamtej wiśni, jakby chciał mrugnąć do ukrytego w niej Anioła…

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Do wiosny?, Anioł Stróż nr 11/2021, str. 3

Rysunek: Wojciech Siwik, tamże