II NIEDZIELA ZWYKŁA ROKU – 19 I 2025 R.

ŻYĆ EWANGELIĄ: J 2,1-11

Może chłopcy nie marzą o weselu, ale dziewczynki marzą o weselu i o byciu panną młodą tańczącą w cudownej sukni jak w „Jeziorze łabędzim”. Agatka też tak marzyła i nie mogła się doczekać, kiedy będzie ślub i wesele jej siostry Asi. Teraz właśnie było to wesele. Agatka była zachwycona suknią Asi, jej kwiatami, orkiestrą, tańcami, smakołykami, wszystkimi wesołymi gośćmi, a nawet pocałunkami nowożeńców, przy których wszyscy klaskali i krzyczeli:

– Gorzko!

Ona też! I wtedy nie wiadomo jak, bo było głośno, usłyszała, jak coś kapnęło do lampki z winem jej cioci Magdy. Wino było czerwone, a kropelka jakby niebieska, bo to była łza – smutna łza. I duga, trzecia…, piąta… Ciocia Magda miała wesele rok temu i też było wesoło, ale jej mąż zginął potem w wypadku i ona teraz cichutko płakała, gdy wszyscy się śmiali, tańczyli i weselili się. A wino nie było już czerwone.

– Co tu zrobić? – myślała Agatka. – Gdy ciocia rozpłacze się głośno, całe wesele się zepsuje.

I znowu: kap, kap… Agatka zacisnęła piąstkę na swoim medaliku z Matką Bożą jak zawsze, gdy nie wiedziała, co zrobić. I zaraz pobiegła do panny młodej.

– Asiu, ciocia Magda płacze. Zamiast wina ma łzy w kieliszku. Może twój mąż poprosi ją do walca, co? – szepnęła jej na ucho.

Asia zerknęła na ciocię, potem coś szepnęła mężowi i panu z orkiestry. Nagle wszyscy goście usłyszeli:

– A teraz specjalny walc i taniec pana młodego z panią Magdaleną!

I pan młody zaczął wirować po sali z ciocią tak szybko, że jej wyschły łzy i na twarzy zjawił się uśmiech jak słońce zza ponurej chmury. Agatka podeszła do pani kelnerki i powiedziała:

– Może pani naleje dobrego wina do kieliszka cioci, bo tu są prawie same łzy. A czy na weselu można pić łzy za zdrowie nowożeńców?

Gdy ciocia wróciła do stołu i napiła się świeżego wina, pobiegła pocałować pannę młodą, choć nikt nie wołał:

– Gorzko!

Asia powiedziała do swojego męża:

– Zatańcz jeszcze z Agatką, bo ona ma takie zgadujące oczy.

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Zgadujące oczy, „Anioł Stróż” nr 1/2022, str. 6;

Rysunek: Wojciech Siwik, tamże.