WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO JANA CHRZCICIELA DE LA SALL, KAPŁANA

Jan urodził się w Reims we Francji w 1651 r., jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Wyświęcony na kapłana oddał się całkowicie wychowaniu młodzieży, zakładając szkoły dla ubogich. Aby zapewnić tym szkołom nauczycieli, założył zgromadzenie zakonne braci szkół chrześcijańskich (Bracia Szkolni), którego był pierwszym przełożonym. Wiele wycierpiał od zwolenników tradycyjnych metod nauczania i wychowania. Stworzył wiele typów szkół – podstawowe, wieczorowe, niedzielne, zawodowe, średnie, seminaria nauczycielskie. Nauka w nich odbywała się w języku ojczystym i była bezpłatna. W swoich szkołach wprowadził na pierwszym miejscu język ojczysty, podczas gdy dotychczas wszechwładną w nich była łacina. Wreszcie zniósł kary fizyczne, tak często stosowane w szkołach jeszcze do ostatnich, naszych czasów. Pierwszeństwo dał wychowaniu religijnemu, które oparł na chrześcijańskiej miłości i poszanowaniu godności człowieka. W XVIII w. cała Francja pokryta była szkołami lasaleńskimi. We Francji zgromadzenie posiadało 126 szkół i ponad 1000 członków. Dzisiaj Bracia Szkolni mają swe szkoły w prawie 90 krajach. Jest patronem nauczycieli katolickich. Zmarł w  1719 r.

WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO DIONIZEGO BISKUPA I MĘCZENNIKA

Dionizy był w II w. biskupem w Koryncie. Wychwalany za wielką gorliwość pasterską. Zostawić 8 cennych listów do różnych biskupów. W Liście do Rzymian wysławia papieża, św. Sotera: „Rzymianie utrzymują zwyczaje ojców: wasz błogosławiony biskup Soter je nie tylko utrzymał, ale i poszerzył, dzieląc się z braćmi [ze wszystkich stron] dostatkiem, którym sam był obdarzony, i błogosławiąc słowem tych, którzy się do niego zwracają, jak ojciec do dzieci…”. W pozostałych listach zwraca się m.in. do Lacedemończyków, Ateńczyków, Nikomedyjczyków, Rzymian, mieszkańców Krety. Są one źródłem wiedzy o zasadach wiary i moralności wczesnego chrześcijaństwa. Na Wschodzie Dionizy odbiera cześć jako męczennik. Krzyżowcy za czasów Innocentego IV (+ 1254) przewieźli ciało św. Dionizego do Rzymu i oddali pod opiekę klasztoru pod wezwaniem Świętego.

USTANOWIENIE SAKRAMENTÓW EUCHARYSTII I KAPŁAŃSTWA

Tego dnia Kościół rozpoczyna czas Świętego Triduum Paschalnego. Wielki Czwartek i wieczorna Msza Wieczerzy Pańskiej to nie tylko przypomnienie Ostatniej Wieczerzy, ale tradycyjnie jest to dzień, kiedy wyrażamy swoją wdzięczność kapłanom. Jest więc okazja, byśmy uświadomili sobie, jak bardzo Jezus umiłował Dwunastu, których później nazwano Apostołami, a w nich Jezus umiłował każdego z nas.

WSPOMNIENIE ŚWIĘTEJ MARII ŻONY KLEOFASA

Maria należała do rodziny Maryi (może była rodzoną siostrą św. Józefa). Św. Hegezyp (+ ok. 180), który żył w początkach chrześcijaństwa i któremu była dobrze znana tradycja apostolska, nazywa Kleofasa – bratem św. Józefa, Oblubieńca Maryi. Synami Marii Kleofasowej byli: św. Jakub Młodszy, Józef i Juda Tadeusz (Mt 27, 55-56; Łk 24, 10; Mk 15, 40-41), których Ewangelie nazywają „braćmi”, czyli krewnymi Jezusa. Maria należała do najbliższego grona Pana Jezusa. Towarzyszyła Mu podczas wędrówek apostolskich i razem z innymi pobożnymi niewiastami troszczyła się o doczesne potrzeby Pana Jezusa, takie jak pożywienie, pranie, a nawet dach nad głową. Trwała przy Nim aż do śmierci. „Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra matki Jego, Maria, żona Kleofasa” – potwierdza w swojej Ewangelii bezpośredni świadek, św. Jan Apostoł (J 19, 25). Kiedy udała się razem z Marią Magdaleną i Joanną w poranek wielkanocny do grobu Pana Jezusa, aby namaścić Jego ciało olejkami, pierwsza ujrzała anioła – świadka zmartwychwstania – i rozmawiała z nim (Mt 28, 1-8; Mk 16, 1-8). Jej też pojawił się w powrotnej drodze Pan Jezus Zmartwychwstały (Mt 28, 9-10).

CELEBRACJA WIGILII PASCHALNEJ

Wigilia Paschalna w Wielką Noc jest najważniejszym wieczorem w liturgii Kościoła całego roku. To nabożeństwo obejmuje liturgię światła (błogosławieństwo ognia), liturgię Słowa Bożego, liturgię błogosławieństwa wody chrzcielnej i Sakrament Chrztu oraz liturgię Eucharystii często zakończoną procesją rezurekcyjną. Bogactwo znaków, symboli i słów przekazuje i uobecnia historię zbawienia; zaprasza do decyzji pogłębienia swojej wiary. Każdy uczestnik tego nabożeństwa powinien odnowić przyjęcie Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela, który pokonał śmierć i szatana. Przed południem przez kilka godzin wierni przybywają do świątyni, by kapłan pobłogosławił pokarmy na stół wielkanocny. Tego dnia trwa adoracja Pana Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, który w monstrancji jest umieszczony w dekoracji Grobu Pańskiego.

WSPOMNIENIE GEMMY GALGANI DZIEWICY

Gemma przyszła na świat jako piąte z ośmiorga dzieci 12 III 1878 r. w Lucce (Włochy). Bóg nie oszczędzał jej cierpień. Zapoznała się z zakonem pasjonistów. Tam korzystała ze Spowiedzi Świętej i złożyła cztery śluby zakonne właściwe temu zakonowi. 8 VI 1899 r., w wigilię uroczystości Serca Pana Jezusa, otrzymała dar stygmatów, czyli odbicia ran Pana Jezusa. Stygmaty te odnawiały się w każdy piątek. W roku 1902, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, Gemma zachorowała śmiertelnie. Po chwilowym polepszeniu się zdrowia, nastąpiło gwałtowne pogorszenie. Wezwany spowiednik udzielił jej ostatnich Sakramentów. Agonia miała jednak trwać jeszcze przez szereg długich miesięcy, bo aż do 11 IV 1903 r. W Wielką Środę Gemma przyjęła wiatyk, a w Wielką Sobotę koło południa, mając zaledwie 25 lat, zmarła.