WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO PAULINA Z NOLI BISKUPA

Paulin urodził się w Bordeaux we Francji w roku 355; starannie wychowany, pojął żonę i miał syna. Pragnąc surowego życia przyjął chrzest, majątek rozdał ubogim i rozpoczął życie monastyczne. Przeniósł się do Noli we Włoszech i został biskupem tego miasta. Jako biskup szerzył kult świętego Feliksa, wspierał pielgrzymów i gorliwie się troszczył o ubogich. Napisał wiele listów, poematów i rozpraw. Zmarł w roku 431.

WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO JÓZEFA CAFASSO KAPŁANA

Józef Cafasso urodził się w Castelnuovo (Italia) 15 I 1811 r. W wieku 22 lat został wyświęcony na kapłana. Zdrowie miał wątłe (cierpiał na chorobę kręgosłupa). Zaprawiał młodych kapłanów do działalności duszpasterskiej. Był przewodnikiem duchowym św. ks. Jana Bosko. Z własnej woli nawiedzał więzienia, które w tamtych czasach były miejscami strasznymi. Przez ponad 20 lat towarzyszył skazańcom w drodze na szafot (egzekucje wykonywano publicznie), nazywając ich czule „szubienicznymi świętymi”, ponieważ byli wieszani bezpośrednio po spowiedzi. Mieszkańcy Turynu nadali mu przydomek kapelana szafotu. Po krótkiej chorobie Józef pożegnał ziemię 23 VI 1860 r. Najlepiej scharakteryzował go Jan Bosko w jednym z przemówień po jego śmierci: „Był modelem życia kapłańskiego, nauczycielem kapłanów, ojcem ubogich, pocieszycielem chorych, doradcą wątpiącym, pociechą konającym, dźwignią dla więźniów, zbawieniem dla skazanych, przyjacielem wszystkich, wielkim dobroczyńcą ludzkości”.

UROCZYSTOŚC NARODZENIA ŚWIĘTEGO JANA CHRZCICIELA

Imię Jan jest pochodzenia hebrajskiego i oznacza tyle, co „Bóg jest łaskawy”. Jan Chrzciciel urodził się w Judei, według tradycji w Ain Karim, jako syn kapłana Zachariasza i Elżbiety (Łk 1, 5-80). Jego narodzenie z wcześniej bezpłodnej Elżbiety i szczególne posłannictwo zwiastował Zachariaszowi archanioł Gabriel, kiedy Zachariasz jako kapłan okadzał ołtarz w świątyni (Łk 1, 8-17). Przyszedł na świat w sześć miesięcy przed narodzeniem Jezusa (Łk 1, 36), prawdopodobnie w Ain Karim leżącym ok. 7 km na zachód od Jerozolimy. W Janie Chrzcicielu uderza jego świętość, życie pełne ascezy i pokuty, siła charakteru, bezkompromisowość. Był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako dziecko, młodzieniec lub mąż ascetyczny, ubrany w skórę zwierzęcą albo płaszcz z sierści wielbłąda. Jego atrybutami są: Baranek Boży, baranek na ramieniu, na księdze lub u stóp, baranek z kielichem, chłopiec bawiący się z barankiem, głowa na misie, krzyż. W tradycji wschodniej, zwłaszcza w ikonach, ukazywany jest jako zwiastun ze skrzydłami.

WSPOMNIENIE BŁOGOSŁAWIONEJ DOROTY Z MĄTOWÓW

Dorota urodziła się w Mątowach Wielkich k/Malborka w 1347 r. Jej rodzicami byli osadnicy holenderscy. W szóstym roku życia otrzymała dar stygmatów. Dziesięć lat później została wydana za mąż i urodziła 9 dzieci. Była zapobiegliwą gospodynią domu. Stale dążyła do chrześcijańskiej doskonałości. Swoimi praktykami przyczyniła się do nawrócenia męża Wojciecha. Razem nawiedzali sanktuaria, m.in. grób Świętego Jakuba w Hiszpanii. W czasie choroby męża sama udała się w pielgrzymkę do Rzymu (1398-1390) – a był to Rok Jubileuszowy ogłoszony przez Papieża Urbana VI. Kiedy owdowiała udała się do Kwidzyna, aby korzystać z kierownictwa wybitnego teologa Jana. Za jego pozwoleniem zamknęła się w celi obok kościoła katedralnego i oddała się modlitwie i pokucie. Wyczerpana niezwykłą pokutą zmarła 25 czerwca 1394 r. Do czcicieli Doroty należy Papież Benedykt XVI. Postać tej rekluzy odnaleźć można w literaturze. Adam Mickiewicz wzorował na niej Aldonę z „Konrada Wallenroda”, zamurowaną na zamku w Malborku.

WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO ZYGMUNTA GORAZDOWSKIEGO KAPŁANA

Św. Zygmunt Gorazdowski urodził się w Sanoku w roku 1845. Na drugim roku prawa przerwał studia i wstąpił do Seminarium Duchownego we Lwowie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich w roku 1871, rozpoczął gorliwą działalność duszpasterską, charytatywną, redaktorską i wydawniczą. Podejmował szereg inicjatyw i dzieł niosących pomoc ubogim i cierpiącym. Młody kapłan ujmował wszystkich otwartością i wrażliwością na potrzeby człowieka. W 1877 r. został przeniesiony do Lwowa, gdzie pracował w kilku parafiach i prowadził działalność charytatywną. Zakładał liczne towarzystwa miłosierdzia, a w 1882 r. sprowadził z Tarnopola Siostrzyczki Ubogich, które podjęły się prowadzenia „taniej kuchni ludowej”. Dały one początek założonemu w 1884 r. Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Józefa, zwanemu popularnie józefitkami, prowadzącemu kolejne dzieła dobroczynne. Pod koniec życia ks. Gorazdowski cierpiał na niebezpieczną chorobę oczu, grożącą całkowitą utratą wzroku. Zmarł w roku 1920.

ZAKOŃCZENIE OKTAWY NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA

Jezus czeka od 17:00 do 18:00 – adoracja

Msza Święta  o godz. 18,

Procesja eucharystyczna o godz. 18:45,

Błogosławieństwo dzieci.

Przyjdziesz?

WSPOMNIENIE MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY

Najświętsza Maryja Panna stała się Matką Odkupiciela. Współcierpiała z umierającym na krzyżu swoim Synem. Współdziałała w dziele zbawienia świata. Dlatego stała się też naszą Matką w porządku łaski. Jej macierzyństwo trwa nieprzerwanie. Nadal nazywa się Maryję – Matką Nieustającej Pomocy. Pośród wielu obrazów Bogarodzicy szczególnie wyróżnia się Jej obraz określany mianem Nieustającej Pomocy. Pod koniec XV w. przywieziono go z wyspy Krety do Rzymu i za pontyfikatu Aleksandra VI umieszczono w kościele św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty. Przez trzy wieki doznawał tutaj od wiernych czci publicznej. Gdy przez zmienne koleje losów kościół św. Mateusza uległ zniszczeniu, sławny obraz pozostawał przez jakiś czas w ukryciu. Za zrządzeniem Bożej Opatrzności obraz ten został odnaleziony i na polecenie papieża Piusa IX przywrócony do kultu publicznego dekretem z dnia 11 XII 1865 roku. Uroczyste wprowadzenie do kościoła Najświętszego Odkupiciela i św. Alfonsa Liguoriego odbyło się 26 IV 1866 r., a 22 VI 1867 r. miała miejsce koronacja. Od tego czasu obraz zasłynął tak wielkimi i licznymi łaskami, że jego kult rozpowszechnił się szeroko po całym świecie.

WSPOMNIENIE ŚWIĘTEGO IRENEUSZA BISKUPA I MĘCZENNIKA

Ireneusz urodził się w Smyrnie około 130 r. Był uczniem tamtejszego biskupa, św. Polikarpa – ucznia św. Jana Apostoła. W dziele swoim Przeciw herezjom Ireneusz pisze, że gdy był uczniem św. Polikarpa, ten był już starcem. Apostołował w Galii. W tym czasie Septymiusz Sewer rozpoczął w mieście Lyon krwawe prześladowanie, którego ofiarą padli św. Potyn, biskup Lyonu, i jego 47 towarzyszy. Kiedy Ireneusz powrócił do Lyonu, został powołany na biskupa tegoż miasta po św. Potynie. Jako wybitny teolog zwalczał w swoich pismach gnostyków, wykazując, że tylko Kościół przechował wiernie tradycję otrzymaną od Apostołów. W ikonografii jest przedstawiany w stroju biskupa rytu rzymskiego z mitrą i pastorałem.

UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA

Kościół umieszcza w jednym dniu uroczystość św. Pawła wraz ze św. Piotrem nie dlatego, aby równał go w prymacie z pierwszym następcą Chrystusa. Chodziło jedynie o podkreślenie, że obaj Apostołowie byli współzałożycielami gminy chrześcijańskiej w Rzymie, że obaj w tym mieście oddali dla Chrystusa życie swoje oraz że w Rzymie są ich relikwie i sanktuaria. Najwięcej jednak zaważyła na połączeniu pamiątki obu Apostołów w jednym dniu opinia, że obaj Apostołowie ponieśli śmierć męczeńską w jednym dniu i roku. Już w roku 258 obchodzono święto obu Apostołów razem dnia 29 czerwca, tak na Zachodzie, jak też i na Wschodzie, co by wskazywało na powszechne przekonanie, że to był dzień śmierci obu Apostołów. Taki bowiem był bardzo dawny zwyczaj, że święta liturgiczne obchodzono w dniu śmierci męczenników, a potem także (od w. IV) – wyznawców. W ikonografii Święty Paweł przedstawiany jest w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa, miecz. Natomiast Święty Piotr ukazywany jest w stroju Apostoła, jako biskup lub papież w pontyfikalnych szatach. Od XII wieku przedstawiany jest jako siedzący na tronie. Atrybutami Księcia Apostołów są: anioł, kajdany, dwa klucze symbolizujące klucze Królestwa Bożego, kogut, odwrócony krzyż, księga, łódź, zwój, pastorał, ryba, sieci, skała – stanowiące aluzje do wydarzeń w jego życiu, tiara w rękach.

WSPOMNIENIE BŁOGOSŁAWIONEJ JOLANTY ZAKONNICY

Jolanta, córka węgierskiego króla Beli IV, przybyła do Krakowa na dwór swej siostry Kingi jako kilkuletnia dziewczynka. Tu wychowana poślubiła księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego w 1256 r. Wzorowa żona i matka osobiście wychowywała swe dzieci i wywierała wielki wpływ na otoczenie. Wraz z mężem fundowała liczne klasztory franciszkańskie, a inne uposażała. Opiekowała się biednymi i chorymi. Po śmierci męża w 1279 r. wstąpiła wraz ze swoją siostrą Kingą do klasztoru Klarysek w Starym Sączu. Po śmierci bł. Kingi przeniosła się do Klarysek w Gnieźnie, gdzie zmarła w opinii świętości w 1298 r. W ikonografii bł. Jolanta przedstawiana jest w habicie klaryski. Czasami klęczy obok św. Kingi.