XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA ROKU – 20 X 2024 R.

ŻYĆ EWANGELIĄ: Mk 10, 35-45

Samanta dziwnie myślała o sobie, że jest najładniejsza, najzdolniejsza i najbogatsza z całej klasy. Kiedyś powiedziała przed wszystkimi:

– Jestem chyba urodzona, żeby rządzić innymi. Nie zniosłabym tego, gdybym musiała komuś służyć…

Nie skończyła, a tylko spojrzała na Olę, która musiała się zajmować wciąż chorą babcią i niewidomym bratem. Tego dnia rano Samanta patrzyła w lustro, zachwycona swoja ładną buzią, no i zdolną główką, gdy dostała trzy „6”. Wskoczyła na rower, na którym prześcigała wszystkich, bo była bardzo sprawna. Nagle ktoś wyjechał na hulajnodze… Zderzyli się i Samanta upadła na twarzą na bruk. Zemdlała z bólu i dopiero w szpitalu poczuła, jak strasznie bolą ją buzia i połamana noga.

– Co będzie ze mną? – spytała lekarza.

– Musieliśmy pozszywać ci twarz – odpowiedział.

Gdy Samanta ujrzała siebie w lustrze, przeraziła się i strasznie się rozpłakała.

            – Czy będę miała blizny? – spytała przez łzy, ale nikt jej nie odpowiedział. Nie mogła znieść myśli, że będzie najbrzydsza w klasie. Prawie cały czas płakała.

Wtedy pojawiła się pielęgniarka w błękitnym habicie, zakonnica. Była bardzo ładna, jak miss świata. Usiadła przy Samancie.

                – Mam się tobą zająć – powiedziała – żebyś nie umarła z rozpaczy.

Posługiwała dziewczynce we wszystkim: w łazience, przy zabiegach, zmienianiu opatrunków, wynosząc basen… Czyniła to z uśmiechem i tak czule, jakby była Aniołem. Samanta się uspokoiła, a nawet cicho z nią się modliła, patrząc na krzyżyk na piersiach.

            – Siostro – spytała, tuląc się do jej habitu – czemu siostra, taka śliczna, mądra i dobra, robi to wszystko jak jakaś… anielica!

            – Jaka tam anielica! Staram się być służebniczką, bo w takim jestem zakonie, dla Pana Jezusa.

Samanta pierwszy raz inaczej pomyślała o służeniu…

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Śliczna służebniczka, „Anioł Stróż” nr 9/2024, str.6;

Rysunek: Wojciech Siwik, tamże.