XIV NIEDZIELA ZWYKŁA – 3 VII 2025 R. – ŻYĆ EWANGELIĄ: Łk 10,1-12.17-20

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Pokój temu domowi, „Anioł Stróż” nr 7-8/2022, str. 2;

– Niedaleko stąd jest dom jak pałac, a w nim mnóstwo pokoi, ale w każdym jest wiele niepokoju – powiedział zagadkowo Stach z obozu skautów.

Był zwiadowcą, więc dowiedział się i opowiedział wszystkim, jakich mają sąsiadów.

– A skąd tam ten niepokój? – zapytał komendant obozu, ksiądz Maks.

– Kiedy pani tego domu pokazała mi kilka pokoi, to w każdym wisiały dziwnie krzyczące obrazy i plakaty. Okna były pozasłaniane tak, że nie było widać ani nieba, ani lasu, ani nie było słychać ptaków. Grała tam dzika, niespokojna muzyka, a pani domu biegała po pokojach też bardzo niespokojna – dodał Stach.

– Odwiedzimy więc ten dom jutro – zapowiedział ksiądz.

Rano wyruszyli tam we trzech. Dom był wielki, ale bardzo pusty i trochę straszny. Kiedy zadzwonili do drzwi, stanęła w nich pani ze smutkiem i niepokojem w oczach.

– Pokój temu domowi! – powiedział ksiądz Maks.

– Jaki pokój? O co wam chodzi? – spytała podejrzliwie pani.

– O pokój Boży – rzekł ksiądz. – Taki pokój z nieba, gdzie wszystko jest dobre, jasne i serdeczne. Gdzie nikt nikomu źle nie życzy, nikt się z nikim nie bije i nie kłóci. Gdzie każde serce jest otwarte dla Boga i człowieka, a nikt się przed nikim nie kryje i nie ucieka.

Uśmiechnął się, narysował w powietrzu krzyż, wyciągnął małą fujarkę i zagrał na niej coś cichego i tak serdecznego, że ta pani powiedziała już cieplej:

– Wejdźcie do środka.

Weszli, a ksiądz Maks szedł od pokoju do pokoju, błogosławił i grał coraz piękniej. Skauci patrzyli zdumieni, jak pani idzie za nim, odsłania i otwiera w pokojach okna, zasłania krzyczące obrazy i wyciera łzy. Doszli do pokoju na górze, gdzie leżała chora dziewczynka – smutna i blada. Gdy zobaczyła księdza otworzyła szeroko oczy i przeżegnała się. Ta pani otworzyła jedyne okienko, na którym przysiadł skowronek i zaśpiewał. Wtedy i ta pani, i ta dziewczynka rozpłakały się. Ksiądz usiadł przy dziewczynce, położył rękę na jej głowie i modlił się cicho. Nikt nic nie mówił, a było tu tak cicho, pogodnie i spokojnie, jakby Anioł Boży wszedł przez okno i usiadł między nimi, chcąc zostać dłużej.

Rysunek z Internetu: „(…) i wysłał ich po dwóch przed sobą…”.