XVI NIEDZIELA ZWYKŁA ROKU – 21 VII 2024 R. 

ŻYĆ EWANGELIĄ: Mk 6, 30-34

– Jedni boją się, że będą głodni, drudzy boją się cisy, a inni, że zostaną całkiem sami, – mówił druh drużynowy zuchów – a wy musicie się przygotować do sprawności Trzech Piór. Czyli jeden dzień bez mówienia, drugi dzień jedzenia, a trzeci bez kogokolwiek przy sobie. Jeśli kiedyś oswoicie te trzy strachy, będziecie prawdziwymi zuchami.

Staś, Jaś i Adaś dostali za zadanie znaleźć miejsce całkiem odludne, gdzie spróbowaliby być choć jeden dzień bez mówienia, bez jedzenia i bez kogoś bliskiego. Wyruszyli więc drogą nad jeziorem. Na razie wszędzie byli ludzie, hałas, grillowanie. Gdy zrobiło się cicho i pusto, napotkali łódkę i niewielką wysepkę niedaleko. Wsiedli do tej łódki i popłynęli na tę wyspę. Wysiedli na brzegu. Ciszę przerywały tylko śpiewy ptaków, ale… poczuli dym z ogniska i po chwili zobaczyli małą polanę, szałas, ognisko i brodacza przy nim.

            – Czy to Robinson? – spytał Jaś.

– A może jakiś zbieg? – odszepnął Staś.

– To chyba pustelnik – dodał Adaś.

Bali się poruszyć, gdy tamten zaczął jeść zupę z garnka nad ogniskiem. Poczuli się strasznie głodni, a przecież jedli obfite śniadanie. Jasiowi tak zaburczało w brzuchu, że ten pan z brodą obejrzał się i wypatrzył ich w krzakach.

            – A wy tu skąd? – spytał, podchodząc. – Myślałem, że jestem z dala od ludzi, a jednak mnie znaleźli. No nic, chodźcie, zwiadowcy-głodomory, bo trochę zupy mi zostało.

Siedzieli przy ognisku nic nie mówiąc, i jedli grochówkę jak wyborne danie.

            – A pan co tu robi? – spytał Adaś.

            – Jestem księdzem – odpowiedział tamten. – Gdy poczułem, że pogubiłem swoją duszę w komputerze, w Internecie, w smartfonie, w telewizorze, to powiedziałem: «Dość!». Dusza to skarb od Pana Boga i nie można jej stracić. Zostawiłem wszystko i jestem tu trzy tygodnie: z ciszą, z woda, z ptakami i z Panem Bogiem. I wiecie, jaki jestem spokojny, Boży i szczęśliwy? – i uśmiechnął się szeroko.

Chłopcy pomyśleli nagle, że oni też zapomnieli o swoich duszach przy komputerach, grach, smartfonach, no i jest im coraz bardziej nudno i byle jako.

            – A czy moglibyśmy tu pobyć z księdzem, z ciszą i z Panem Bogiem?

            – No tak – powiedział ksiądz – myślałem, że jako pasterz ucieknę od owieczek, ale one i tu mnie potrzebują.

Tekst: Br. Tadeusz Ruciński, Czy to odludek jakiś?, „Anioł Stróż” nr 7-8/2024, str. 6;

Rysunek: Wojciech Siwik, tamże.